Then life changed my itinerary...

Link to see the pictures of Thailand! (click here)

The English version is below the Dutch (in purple).

En zo begint het tweede deel van mijn reis in Bangkok. Ik heb meteen een soort tweede cultuurshock. Iedereen loopt hier in hotpants, draagt topjes (stel je voor: blote schouders!!) en korte jurkjes en rokken. WOW. Bangkok is groot en overweldigend en ik blijf hier een week om een beetje te acclimatiseren! Ik heb hier 25 jaar geleden een half jaartje gewoond en ga op zoek naar ons oude huis. Helaas is er niets dat ik herken en waarschijnlijk is ons huis net met de grond gelijk gemaakt…

Met de ferry en de skytrain begin ik mijn weg rond de stad te vinden. Ik bezoek het Grand Palace, het Jim Thompson’s huis, het Dusit Palace, zie een tentoonstelling over de overstroming en nog een aantal Wat’s (Boeddhistische tempels). Vooral het Dusit Palace blijkt een leuke verrassing omdat het een tentoonstelling heeft van gouden en zilveren objecten zoals tronen en schepen die zijn gemaakt voor de koning en koningin, door plaatselijke goudsmeden.

Ik overnacht vlakbij Khao San Road en degenen die deze plek kennen, weten dat een week dan errug lang is! Het is hier de hele dag ‘zuipen’ en rondhangen. Niet mijn ding, dus ik pak mijn tas weer in en neem de bus naar Ayutthaya, een stad ten noorden van Bangkok.

Hier aangekomen, nog voordat ik haar naam weet heb ik Chineze reisgenote gevonden om de kamer mee te delen. Samen met Echo doe ik diezelfde middag nog een boottour rondom de stad. Zichtbaar is hoe hoog het water heeft gestaan door de waterlijnen die hun marking hebben achtergelaten. Een hoop dingen hebben behoorlijk onder water gestaan. De boottour brengt ons langs de highlights van Ayutthaya en ondertussen raken we met de anderen op de boot in gesprek. Met een groepje eten we ’s avonds een hapje snacks op de markt.

Bij een van de Wat’s die we die middag hadden bezocht was een ceremonie aan de gang voor een overleden dame en we mogen ’s avonds langskomen om het vervolg te bekijken. De dochter van de overleden vrouw wil ons graag haar cultuur laten zien en wij willen het graag meemaken. Wanneer krijg je zo’n kans? De volgende dag wordt de dame daadwerkelijk gecremeerd, dus na een dagje fietsen door de stad gaan we naar een Thaise crematie. Het is een aparte ervaring: de kist is open, er worden nog wat gebeden gepreveld en er wordt een cocosnoot boven haar opengekraakt waarbij het sap over haar heen wordt gesprenkeld. Dan wordt de kist opgetild door de familie en in de oven geschoven. Deurtje dicht en brander op standje hoog. Over een uur is deze mevrouw ‘klaar’. Niemand huilt, ze heeft de respectabele leeftijd van 90 of zo gehaald.

Samen met Echo, Rilana (uit Zwitserland) en Stéphanie (uit Frankrijk) neem ik de bus naar Sukhothai. Op de bus ontmoeten we Dominique (uit Nederland) en met z’n vijven ontdekken we Sukhothai, wederom per fiets. Sukhothai is voornamelijk een stad met ruïnes van Wat’s en Boeddhabeelden. Mooi en als je je verbeelding gebruikt zou het er lang geleden nog indrukwekkender uit hebben moeten zien.

Met Rilana en Echo reis ik verder naar Chiang Mai. Dit is voor mijn gevoel het Utrecht van Thailand. Het is een dorpse stad. Heerlijk. We slenteren een paar dagen hier rond, bekijken Wat’s, winkelen, nemen een massage en zoeken elke keer plekjes om lekker te eten. Ik heb ondertussen de bijnaam Cookie gekregen. Goh, hoe zou dat nou komen? ;-)

Hoogtepunt hier is toch wel dat Rilana en ik naar het Tiger Kingdom gaan, waar we met kleine tijgers knuffelen. Ik bedoel dus echt die beesten aanraken en zo. Wanneer krijg je de kans om zo’n wild dier van zo dichtbij te zien?? Heel bijzonder!

We vieren in Chiang Mai met z’n drietjes Kerst gekleed in een luchtig jurkje en slippers omdat het hier heerlijk warm is. ’s Avonds eten we raclette (door Rilana uit Zwitserland meegenomen!) met bier en zelf in elkaar geknutselde salade. Heerlijk!

Tweede kerstdag (wat verder door niemand gevierd wordt, behalve wij Nederlanders) gaan we naar Pai, nog verder noordelijk Thailand. Deze hippieplek is voornamelijk voor relaxt niets doen. We huren 2 dagen een brommer en touren samen met twee Israeli jongens rond in dit bergachtige gebied. Het is hier heerlijk, vooral omdat het zo rustig is ten opzichte van Chiang Mai. Echo vertrekt vanaf hier naar Laos en Dominique zien we hier weer, maar die gaat alweer eerder terug naar Chiang Mai. Rilana en ik volgen haar een dag of twee later.

In Chiang Mai beginnen we met aftellen richting oud en nieuw. En dan gebeurt iets waar ik tijdens mijn reis voor vreesde: op oudjaarsdag hoor ik dat mijn vader ’s ochtends is overleden. In een vreemde waas vier ik om 12 uur ’s nachts het nieuwe jaar en een paar uur later zit ik in het vliegtuig terug naar Nederland. Hoe bizar kan het leven lopen.

Terug in Nederland regel ik samen met mijn zus, broers en de vrouw van mijn vader de begrafenis. De dag nadat hij is begraven ben ik qua energie helemaal op. De jetlag komt nu pas binnen zetten. Hoe gemengd kunnen je gevoelens zijn: blij om familie en een paar vrienden weer te zien, terwijl ik helemaal niet in Nederland wil zijn! Heel tegenstrijdig.

Van tevoren heb ik met papa besproken dat ik niet terug naar huis zou komen als het slecht(er) met hem zou gaan en ik had ook voorgenomen om niet voor de begrafenis over te vliegen, mocht het zover zijn. Maar tijdens mijn reis zijn in twee weken tijd (rond september/oktober) een nichtje en een neef van mij overleden. Ik was toen alleen aan het reizen en merkte dat afscheidnemen op afstand heel anders is. Letterlijk afstandelijker. Het reisleven gaat gewoon door, ook al geef je er aandacht aan. Gelukkig kun je iedere dag, ieder moment je keuze veranderen en zo besloot ik toen dat ik wel naar huis zou gaan, wat ik dus uiteindelijk heb gedaan. Wat is het fijn om even lieve bekenden om je heen te hebben. Dank jullie wel voor de lieve woorden en warme knuffels!  

Maar, thuis in Nederland vertelt mama dat ik waarschijnlijk op het verkeerde adres in Bangkok heb gezocht. Blijkt een andere Soi aan de Sukhumvit Road te zijn. Dus er is nog een kans dat ons huis er nog wel staat. Ik ga het bekijken als ik weer in Thailand ben.

In English

So, part two of my trip starts in Bangkok. I have a second culture shock here. Everybody walks around in hotpants, wears tanktops (can you imagine: bare shoulders!) and short dresses and skirts. WOW. Bangkok is big and overwhelming and I stay here for a week just to acclimatize! I’ve lived here for six months, 25 years ago and I try to find our old house. Unfortunately I don’t recognize anything and our house is probably taken down.

I start to find my way around town with the ferry and skytrain. I visit the Grand Palace, Jim Thompsons house, the Dusit Palace, see an exhibition about the flooding and a couple of Wat’s (Buddhist temples). Especially the Dusit Palace is a great surprise because it has an exhibition of gold and silver objects like thrones and ships which were made for the king and queen by local goldsmiths. (I’m a goldsmith too).

My guesthouse is near Khao San Road and those who know this place will agree that staying there for a week is way too long! This place is all (and only) about drinking (a lot) and hanging around. Not really my way of life, so I pack my bag and take the bus to Ayutthaya, a city north of Bangkok.

I arrive here and before I even know her name I found myself a Chinese roommate. Together with Echo I agree on doing a boat tour around town, that same day. You can see how high the water level has been, as it has left a waterline mark everywhere. A lot of things have been really flooded… The boat tour shows us the highlights of Ayutthaya and in the meantime we talk to the other passengers on board. With a group of them we eat a snack for dinner at the market.

While visiting one of the Wats that afternoon we come across a ceremony for a deceased lady. It happens that we are invited to come see the rest of the ceremony that evening. The daughter of the woman wants to show us her Thai culture and we would like to see it. How often do you get that opportunity? The next day the deceased lady will be cremated, so after a day of bicycling around the city we attend a Thai cremation. It’s an experience: the coffin is open, some people say some prayers and someone cracks open a coconut above her and pours the juice over her. Then the family lifts the coffin and shoves her into the oven. Doors closed and fire up. In about an hour this lady will be ‘done’. Nobody cried, she reached a respectable 90-something age.

Together with Echo, Rilana (from Switserland) and Stéphanie (from France) I take the bus to Sukhothai. On the bus we meet Dominique (a Dutchee too) and with the five of us we discover Sukhothai, again by bicycle. Sukhothai is a city that is scattered with ruins of Wats and Buddha sculptures. It is beautiful and if you use your imagination it must have looked even more impressive back in the day.

I travel onward to Chiang Mai with Rilana and Echo. This city feels like Utrecht, my hometown back in the Netherlands. It’s a town like city and I love it. We scatter around, look at Wats, shop, have a massage and look for great places to have some good food. In the meantime the girls started calling me Cookie. Gosh, I wonder why ;-)

One of the highlights here is when Rilana and I go to the Tiger Kingdom, where we get to hug little tigers. I mean really touch these animals. Can you imagine? It was more special than I thought it would be on beforehand.

Because it’s such nice warm weather we celebrate Christmas wearing a summer dress and flip flops. We eat raclette cheese, which Rilana brought from Switzerland, with beer and a self made salad. It was great and very tasty all together!

The day after Christmas we go to Pai, more north in Thailand. This hippy place is known for just relaxing and doing nothing. We rent a motorbike for 2 days and tour around the neighborhood with 2 Israeli guys we’d met. This place is great, especially because it so nice and quiet compared to Chiang Mai. Echo takes off to Laos from here and we meet up with Dominique here again, but she goes to Chiang Mai. Rilana and I follow here a day or two later.

In Chiang Mai we start the countdown to New Years Eve. And then something happens I have been afraid of during my trip: on the last day of 2011 my dad passed away. In a strange vibe I celebrate the new year at midnight and a couple of hours later I’m on a plane back to the Netherland. How weird life can be.

Back ‘home’ I help arrange the funeral together with my sister, brothers and the wife of my father. The day after he is buried I collapse totally, energy wise. Now I finally have time to feel my jetlag. And all these mixed feelings: being happy to see my family and a couple of friends, while I actually don’t want to be in the Netherlands. It feels contradictory.

Before I began my travel my dad and I had decided that I wouldn’t come back if his health would get bad/worse and I didn’t want to go back for the funeral either, if it would come that far. But during my trip (around September/October) two cousins died within two weeks. I was alone at the time and realized that saying goodbye and grieving is different when you are away. The life of a traveler goes. Luckily you can change your mind every day, at any moment and then I decided I would go home, which I did. It was so nice to have all these sweet friends around. Thanks for the nice words and warm hugs.

Back at home I discover that I probably went to the wrong address in Bangkok. Apparently it would be on a different Soi at the Sukhumvit Road. So now I have another chance to find out if our house is still there. I’ll see, when I’m back in Thailand.