ITHAKA (my last post)

Bijna iedereen weet het al, maar toch voelt het niet helemaal echt zonder dat ik het vermeld heb op mijn blog….. Ik ben terug in Nederland.

Na mijn super ervaring op de boerderij in Ravenshoe samen met Flora en Saori, zat ik weer in Cairns. Weer alleen. Ik was alweer ruim 10 maanden aan het reizen en langzaam maar zeker begon ik het zat te worden. De gesprekken die je met andere reizigers hebt die je onderweg ontmoet zijn steeds hetzelfde en ik miste duidelijk een stukje diepgang daarin. Daarnaast was Australië mijn einddoel en nu ik dat bereikt had, begon ik me af te vragen wat ik hier verder zocht.
Maar ja, ik had een visum voor een jaar hier geregeld en Mama en Bart (mijn stiefvader) zouden mij, samen met Maartje komen opzoeken in december. Het voelde alsof ik mijn tijd in Australië moest gaan uitzitten. Ik ben begonnen met het zoeken naar een tijdelijke baan, maar ook in Australië wordt dat moeilijker. Daarnaast zat ik in Cairns, waar het niet zo heel interessant is verder. Na twee weken in Cairns rondgehangen te hebben, werd ik maar van één gedachte echt blij: naar huis gaan.

Grappig genoeg wist ik voordat ik op reis ging niet eens zeker of ik Nederland nog wel als thuis zou zien. Ik had van zoveel dingen afstand gedaan, ik had zoveel schepen verbrand en lijntjes doorgeknipt. Tijdens het reizen kwam ik erachter dat hoe meer ik over het land vertelde, hoe meer het in mijn hart zit. Want waar ter wereld is er een land waarvan de helft onder waterniveau ligt? Ja, we hebben nog molens in ons landschap staan en er zijn serieus mensen die nog steeds op klompen rondlopen.

Ik besloot een ticket naar Nederland te boeken en binnen een week was ik weer op Hollandse bodem. Met uitzondering van mijn moeder, stiefvader en zusje, wist niemand dat ik terug naar huis zou gaan. Dit gaf mij niet alleen de tijd om rustig te acclimatiseren, maar ook om diverse mensen te kunnen verrassen door ineens voor hun deur (of op hun vakantieadres) te staan. Een super leuke ervaring an zich.

En zo kwam er plotseling een einde aan mijn reis. Het voelt goed zo. Antwoorden op de standaardvragen: Nee, ik ben niet de liefde van mijn leven tegengekomen. Ik kan niet één land aanwijzen als het mooiste land dat ik heb bezocht. Er zijn teveel bijzondere dingen gebeurd om er één uit te lichten. Ja ik ben veranderd, maar ook gewoon nog heel erg mezelf gebleven. India is inderdaad vies, maar ook beeldschoon.

En nu verder? Ik heb nog geen idee. Ik woon op het moment bij mijn moeder en stiefvader in Soest en heb een tijdelijke baan. Van hieruit ga ik bekijken wat ik wil en wat er op mijn pad komt. Wie weet??? Ik heb mijn Ithaka bereikt en ga nu op zoek naar een nieuwe bestemming.

 

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka

wens dat de weg dan lang mag zijn,

vol avonturen, vol ervaringen.

De Kyklopen en de Laistrygonen,

de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,

hen zul je niet ontmoeten op je weg

wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd

de emotie die je hart en lijf beroert.

De Kyklopen en de Laistrygonen,

de woedende Poseidon zul je niet treffen

wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,

wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

 Wens dat de weg dan lang mag zijn.

Dat er veel zomermorgens zullen komen

waarop je, met grote vreugde en genot

zult binnenvaren in onbekende havens,

pleisteren in Phoenicische handelssteden

om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen

van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,

ook opwindende geurstoffen van alle soorten,

opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;

dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen

om veel, heel veel te leren van de wijzen.

 Houd Ithaka wel altijd in gedachten.

Daar aan te komen is je doel.

Maar overhaast je reis in geen geval.

't Is beter dat die vele jaren duurt,

zodat je als oude man pas bij het eiland

het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf,

zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal.

Ithaka gaf je de mooie reis.

Was het er niet, dan was je nooit vertrokken,

verder heeft het je niets te bieden meer. 

En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet.

Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al

begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.

 

 

In English
 
Almost everybody knows it, but it still feels incomplete not to write it on my blog. I am back in The Netherlands.

After having a great experience at the farm in Ravenshoe together with Flora and Saori, I was back in Cairns. Alone again. I had been travelling for over 10 months now and slowly it began to wear me out. The conversations you have with other travellers you meet are the same and I started to miss profundity. Besides that, Australia had been my goal and now that I had reached it I started to wonder what I was doing here.
But, I had arranged a visa for a year here and in December my mom, stepdad and sister would come over to visit me. It felt as if I had to wait until then. I looked for a temporary job, which has become more difficult in Australia too. Besides that I was in Cairns, which isn’t all that interesting. After two weeks of hanging around there, only one thought really made me happy: to go home.

It’s funny that at the beginning of my journey I didn’t know for sure if I would still see The Netherlands as my home. I had said goodbye to so many things, my whole way of life. During my trip I discovered how much I like the country I come from. Because, let’s be real: in which country is half of it below sea level? Yes, we have windmills and there are still people who walk around on wooden shoes.

I decided to buy a ticket to The Netherlands and within a week I was back on Dutch ground. With the exception of my mother, step dad and sister, no one knew that I was going home. This not only gave me time to adjust to the home life, but also to be able to surprise a few people by standing at their doorstep or during their vacation. Another really nice experience.

And thus, at once my trip had ended. It felt like the right thing. Some of the answers to the most common questions: No, I didn’t find the love of my life. I can’t tell you which country I visited I like best. Too many special things have happened to name one as the most special. India is indeed very dirty, but amazingly beautiful as well.

And now? I have no idea. I’m living at my mom and step dad’s place at the moment and have a temporary job. From here I will see what comes my way and what I want. Who knows??? I’ve reached my Ithaka and now I will start looking for a new destination.

When you set out for Ithaka

ask that your way be long,

full of adventure, full of instruction.

The Laistrygonians and the Cyclops,

angry Poseidon - do not fear them:

such as these you will never find

as long as your thought is lofty, as long as a rare

emotion touch your spirit and your body.

The Laistrygonians and the Cyclops,

angry Poseidon - you will not meet them

unless you carry them in your soul,

unless your soul raise them up before you. 

Ask that your way be long.

At many a Summer dawn to enter

with what gratitude, what joy -

ports seen for the first time;

to stop at Phoenician trading centres,

and to buy good merchandise,

mother of pearl and coral, amber and ebony,

and sensuous perfumes of every kind,

sensuous perfumes as lavishly as you can;

to visit many Egyptian cities,

to gather stores of knowledge from the learned. 

Have Ithaka always in your mind.

Your arrival there is what you are destined for.

But don't in the least hurry the journey.

Better it last for years,

so that when you reach the island you are old,

rich with all you have gained on the way,

not expecting Ithaka to give you wealth.

Ithaka gave you a splendid journey.

Without her you would not have set out.

She hasn't anything else to give you. 

And if you find her poor, Ithaka hasn't deceived you.

So wise you have become, of such experience,

that already you'll have understood what these Ithakas mean.