I fell, I flew, I'm free!!!!

Een dag uit mijn reisverslag: Sydney, Woensdag 11 juli 2012

Vanochtend moet ik op tijd opstaan, maar gelukkig ben ik nog eerder al uit mezelf wakker. Volgens mij ben ik een beetje zenuwachtig…  ;-) Ik neem bij een koffiebarretje om de hoek een koffie met bananabread (een van de beste Australische lekkernijen) en ga dan richting de ophaalplek. Er staat nog iemand te wachten (Katherine) die, blijkt later, in hetzelfde hostel zit als ik en ook gaat springen. Als we aankomen bij ‘basecamp’ vertelt Jenny, een van de organisatoren, dat we in de 3^e shift zitten en nog wel een uurtje of 3 zullen moeten wachten totdat wij aan de beurt zijn. Shit! Dus gaan we in het busje van de eerste shift mee en worden afgezet bij het winkelcentrum van Penrith. Hier hangen we letterlijk en figuurlijk bijna 3 uur lang rond. Wat een gedoe. Ik hoop dat het dit uiteindelijk allemaal waard is! Ik had de sprong eigenlijk al in Cairns geregeld, maar die is toen gecanceld omdat het weer te slecht was. Hier in Sydney is het weer sinds dagen eindelijk weer eens goed, maar zekerheid hebben we pas als we er echt uitspringen. Fingers crossed!

Eindelijk worden we opgehaald en dan rijden we ook meteen door naar het vliegveldje waar onze Cessna (zo’n klein rammelig vliegtuigje) klaarstaat. Tijdens de rit naar het vliegveld toe trekken we beiden nog een extra broek en fleecetrui aan. Tja, in Sydney  is het tenslotte winter en dus ‘koud’. Bij het vliegveld staat onze pilote op ons te wachten. Een jongedame van ik schat 25 of 26 jaar oud. Okee. Meisje, kunnen wij heel even van leven wisselen?! And then we take off.... Aan de ene kant zien we heel in de verte de stad (maar ik zou het niet herkend hebben) en aan de andere kant hebben we een prachtig uitzicht op de Blue Mountains. Alleen al daarvoor is het het waard.

Ik raak met mijn instructeur Philippe (heet dat een instructeur?) in gesprek, blijkt dat hij jaren in Nederland heeft gewoond en dus praten we ook in het Nederlands. Grappig hoe je weer zomaar iemand Nederlands tegenkomt. Als we op de goede hoogte van 14.000 feet zijn en ik volledig ben vast gegespt aan Philippe is het tijd om te gaan. Eerst verdwijnen Katherine en haar instructeur in de diepte en dan zijn wij aan de beurt. Schuifel schuifel naar de rand (dat is toch wel onhandig als je aan iemand vastzit), benen naar buiten en om de buik van het vliegtuig heen vouwen, hoofd naar achteren en armen voor me gekruist. Philippe vraagt of ik er klaar voor ben en het eerste wat ik roep is NEEE, maar een seconde later vallen we al naar beneden. Bizar. Eerst geef ik nog een schreeuw, maar ik hoor mezelf niet eens dus bedenk ik me dat ik daar net zo goed mee op kan houden. Het zijn van die dingen die door je hoofd gaan tijdens een vrije val. Hahaha. Het ademhalen tijdens zo’n vrije val is ook nog wel iets aparts. Bedenk het je maar alsof je 200 km/h rijdt en dan je hoofd uit het raam van de auto steekt. Maar dan in ijlere lucht.

De vrije val zou ongeveer een minuut duren, maar voor mijn gevoel is het veel korter en dan hangen we ineens al in de parachute. WOW!!!!! Philippe vraagt of ik ook nog wat bochten wil maken. Ja natuurlijk! Eigenlijk vind ik dat gevoel bijna net zo fijn als de vrije val. We zwieren een paar keer rond en dan zijn we alweer beneden. Ik denk vanaf het moment van opstijgen tot de charmante kont-schuif-landing die we hebben gemaakt heeft het ongeveer 20 minuten geduurd. 15 daarvan waren in het vliegtuig.

Wat een rush-kick!!!! Terug op de grond ben ik een beetje sprakeloos. Het is alweer voorbij! Ik wil nog een keer!!! Na ons is er nog een shift en daarna pas gaan we terug naar de stad. Dus is het weer wachten. Wat wel leuk is, is dat we die anderen uit het vliegtuig zien springen. Weet ik ook hoe het er vanaf beneden uitziet. Blijkbaar remt het vliegtuigje namelijk af als er gesprongen gaat worden. Daar merk je niets van als je erin zit (het maakt zo’n kabaal en je bent een beetje met andere dingen bezig zeg maar), maar op de grond hoor je dat heel duidelijk. En dan zie je ineens twee stipjes in de lucht verschijnen. En al snel daarna veranderen die in twee duidelijk te herkennen parachutes.

’s Avonds charter ik een van de jongens in mijn dorm (slaapzaal) die een laptop met dvd-drive heeft om de film terug te kijken. Elke keer als ik het nu terugzie krijg ik weer een shot adrenaline. Een van mijn lang gewenste dromen is in vervulling gegaan en ik heb er weer een super gave ervaring bij!!!!

Hierbij de link naar mijn film: JUMP (klik hier)

In English

A day in my travel journal: Sydney, Wednesday July 11^th 2012

I have to get up early this morning, but luckily I wake up even earlier without an alarm. I guess I’m a little nervous… ;-)  At a coffeeshop around the corner I have a coffee and bananabread (one of Australia’s best delights) and then go to the pickup place. There I meet another girl who is also going to do a jump (Katherine), but who is also staying at the same hostel as I am. When we arrive at ‘base camp’ Jenny, one of the organizers, tells us that we are in the third shift and that we will have to wait for an hour or three till it’s our turn. Shit! So we tag along in the van of the first shift that drops us at the shopping mall of Penrith. Here we literally hang around those three hours. Boring. I do hope it is worth it though! I had planned to jump in Cairns, but that was canceled because of the weather. Here in Sydney the weather is finally a bit better, but they won’t guarantee that we’ll jump until we are hanging out of the plane. Fingers crossed!

Finally we are picked up and from there we immediately go to the little airport where our Cessna (one of those tiny rattletraps of an airplane) is waiting. During the ride to the airport we both put on an extra layer of pants and a fleece sweater. Well, it is winter in Sydney, so it’s ‘cold’. We arrive at the airport where your female pilot is waiting for us. A young woman of I guess 25 or 26 years old. Alright. Girl, can we swap lives for a little while?! And then we take off…. On one side we see the city (but I wouldn’t have recognized it) and on the other side we have a beautiful view of the Blue Mountains. Just for this it would be worth it.

I chat a bit with my instructor Philippe (is it called an instructor?) who tells me he has lived in The Netherlands for quite a while and so we talk in Dutch too. Funny how you sometimes meet someone again that is Dutch or can speak it. When we reach the right altitude of 14,000 feet and I am buckled to Philippe, it is time to go. First Katherine and her instructor disappear in the depth and then it is our turn. Together we slide to the ledge (which is most clumsy when you are attached to someone else), legs outside and folded around the belly of the plane, head back and my arms crossed in front of me. Philippe asks me if I’m ready and the first thing I yell is NOOO, but a second later we are falling down. How bizarre. At first I yell, but since I can’t even hear myself I think that I might as well just stop screaming. The things you think of when in freefall. Hahaha. Breathing is a whole different thing during freefall. Think of it as driving 200 km/h and then sticking your head out of the window of the car. But then in thin air.

The freefall is supposed to take a minute or so, but it feels much quicker when the canopy opens. WOW!!! Philippe asks me if I want to make some turns. Of course! I actually like that feeling almost as much as the freefall. We twirl around a couple of times and then we are back on the ground. I think from the moment we took off until the ever so charming butt-landing it took about 20 minutes in total. 15 Minutes of those were in the plane.

What a rush kick!!! Back on earth I’m a little speechless. It’s over! I want to do it again!!! After our shift there is one more shift to go before we head back into town. So once again we have to wait some more. But, in the meantime we do get to see the other people skydive out of the plane. Now I know how it looks like from the ground. Apparently the plane slows down so that the divers can jump out. When you’re up there you don’t notice it (it makes a lot of noise anyway and you’re kinda busy with other things), but when on the ground you can clearly hear it. And then you see two little dots appearing in the sky. Quite soon after that you see them change into clearly recognizable canopies.

That evening I find a boy in my dorm with a laptop with dvd-drive to watch the movie of me. Now every time I see it I get an adrenaline shot. One of my wishes has finally come true and once again I had a new awesome experience!!!

Here is the link to the movie: JUMP (clickhere)