Lovely Laos

Pictures of Laos (click here)

The translation in English is below the Dutch version (in purple).

Goed, toen zat ik dus ineens in Nederland met een gevoel dat mijn reis nog helemaal niet af is! Op 13 januari zou mijn vriendin Merte me komen opzoeken en met me meereizen in Laos. Dus ik boek een ticket zodat ik uiteindelijk op dezelfde dag als Merte aankom in Vientiane, de hoofdstad van Laos.

De eerste dagen hangen we wat rond in deze zeer rustige hoofdstad. Ten opzichte van Bangkok, Delhi en ook Amsterdam lijkt deze hoofdstad in slaap gesukkeld te zijn. Maar goed, voor ons is het even heerlijk rustig beginnen aan onze reis. We doen een klein uitstapje naar het Boeddhapark, een uurtje met de lokale bus vanaf hier. Dit houdt overigens in dat dat arme busje tot de nok toe wordt volgepropt met mensen en proviand…. De deur kon net dicht.

Als onze jetlag wat is gaan liggen, nemen we de touristbus en verkassen we met onze spullen naar Vang Vieng. De meeste toeristen gaan hierheen om te tuben en ongelofelijk dronken te worden…. Willen we hier echt zijn? Blijkt dat de omgeving ook mooie dingen heeft om te zien. Dus huren we een motortje en crossen we (soort van off-road) van grot naar blue lagoon en zo verder. Na een paar dagen besluiten we dat we toch echt niet verder kunnen reizen zonder dat we hebben getubed, dus de laatste dag hier dobberen ook wij rond. Van bar naar bar en slingerend het water in is de bedoeling. Blijkt dat dit ook hartstikke leuk is om te doen zonder dat je je helemaal klem zuipt.

Wederom nemen we de touristbus verder naar het noorden: Luang Prabang is onze bestemming. Hobbelend over de redelijk gangbare weg maken we op een gegeven moment een tussenstop. De band (die er qua profiel nog veelbelovend uitziet) wordt vervangen door een zeer oud versleten exemplaar. Ik weet niet of ik nu nog wil instappen… Toch maar gedaan, op hoop van zegen. Gelukkkig komen we soort van veilig aan in Luang Prabang.

Dit is echt een heerlijke stad. Gewoon lekker rondlopen, van het uitzicht op de Mekong genieten, een Wat bezoeken of ergens op een terrasje een biertje doen. Geweldig. Eén ochtend staan we extra vroeg op om de ‘Monniken ontvangen aalmoezen’ te zien. Iedere ochtend lopen de zwijgzame monniken in een stoet van oud naar jong langs de bewoners van de stad en krijgen van hen rijst en fruit. Het is hun eten voor die dag.

Ook doen we een tochtje naar de Kuang Si watervallen. Idyllisch is wel het woord, maar omdat het er knetterdruk is, doet dat toch wel een beetje afbreuk aan het moois. Maar ja, wanneer kun je nou zeggen dat je in zo’n azuurblauwe poel van een waterval hebt gedobberd?!

We trekken weer verder naar het noorden, maar nu per slowboot. Ook dit moet je toch echt wel gedaan hebben als je in Laos bent. Via de Mekong en de Nam Ou komen we, na een tergende 7 uur durende boottrip aan in Nong Khiaw. Goed, vanaf nu vind ik de busritten echt meevallen. Dan zit ik namelijk alleen maar klem tussen mijn eigen stoel en die van degene die voor me zit. Deze uren op de boot heb ik me als origami moeten opvouwen, gezeten op een houten kinderstoeltje….  7 uur lang kijken naar geweldige karstgebergten maakt een hoop goed, maar niet alles.

Wat is Nong Khiaw mooi! Je komt hier voor het uitzicht en dat hebben we :-)  Gewoon daar op de brug gaan staan en zonsopgang, -ondergang of naar de sterren kijken. Wat wil een mens nog meer? Er zijn ook hier weer een aantal grotten. Bijzonder als je bedenkt dat mensen hierin hebben ondergedoken en zelfs een bank een tijdje gevestigd is geweest. Door een misrekening hebben we niet zo heel veel geld bij ons en omdat we niet kunnen pinnen in dit hemelse oord, moeten we na een paar dagen weer terug naar Luang Prabang. Deze keer met de tuktuk, die er 4 oncomfortabele uren over doet. Alles beter dan die boot!

De laatste dagen Laos besteden we weer in Luang Prabang. Vooral veel rondhangen, fruitshakes drinken en baguettes eten, de nachtmarkt iedere avond bezoeken (op  zoek naar de mooiste souveniers natuurlijk), naar Wat Xieng Thong en, niet geheel onbelangrijk, mijn visum voor Vietnam regelen. Omdat het hier Chinees/Vietnamees nieuwjaar was eind januari, hebben ze het consulaat gewoon 12 dagen gesloten. Tja, dat bedenk je als Westerling niet. Maar het is uiteindelijk gelukt… de dag voordat we naar Hanoi vliegen.

’s Ochtends zijn we nog in het heerlijke warme (35 graden celsius), rustige Laos… ’s Middags komen we aan in het koude (17 graden celsius), drukke, maniakale Hanoi. Een wereld van verschil. De volgende dag moet Merte terug naar huis :-(  en ben ik alleen hier tussen honderden duizenden toeterende auto’s en motoren en heel veel mensen. Nu is het wachten totdat mijn moeder me komt vergezellen op mijn reis, over twee weken.

Merte, dank voor de gezelligheid, de goede gesprekken, de muziek, de lol en gekheid tijdens onze reis! Je bent een topwijf en stoere vrouw. En bedank Dibbe dat ik je mocht lenen ;-) Dikke knuffel!!!

In English

Alright, suddenly I was in the Netherlands with a feeling that my journey wasn’t finished yet! On January the 13^th my friend Merte would come visit me and join me on my trip through Laos. So I book a ticket to Vientiane, the capitol of Laos, to arrive there the same day as she.

The first days we hang around in this very quiet capitol. Compared to Bangkok, Delhi and even Amsterdam it seems like this capitol has fallen asleep. Oh well, for us it is a nice tranquil way to start our journey. We do a small tour to the Buddhapark, an hour drive with a local bus from here. This means that the pour little bus is jam packed with people and supplies… They can just get the door closed.

When our jetlag finally takes a rest we take the tourist bus and move with our stuff to Vang Vieng. Most tourists go here to go tubing and get incredibly drunk… Do we really want to be here? It turns out that the area around also has some beautiful things to see. So we rent a motorbike and tour (kind off off-road) to see caves, blue lagoons and so on. After a couple of days we decide that we can’t leave this place without having tubed ourselves. Next day we too are drifting around. Bar to bar, swinging into the water is what you have to do. Turns out it’s fun to do even if you’re not entirely wasted.

Again we take the tourist bus further up north: Luang Prabang our next port of call. It’s a bumpy ride over a reasonably good road. On our way we make a stop. One of the tires (the profile of which still looking promising) is being replaced by a very old, worn out sample. I’m not sure if I want to get back in the bus now. Eventually I do, hoping for the best. Luckily we arrive in Luang Prabang kind off safe.

This is such a nice city. We just wander around, enjoy the view of the Mekong, visit a Wat or have a beer somewhere. It’s great. One morning we get up extra early to see the ‘Monks alms’. Every morning the silent monks walk past the villagers in a procession from old to young and receive rice and fruit. This is their food for the day.

We also do a tour to the Kuang Si waterfalls. It’s idyllic here, but also really busy which affects the beauty a bit. Oh well, who can say they have swam in one of those amazing blue pools of a waterfall?! (me, me!!!!)

We travel further north, this time per slow boat. This, too, is one of those ‘must have done things’ in Laos. Via the Mekong and the Nam Ou we arrive in Nong Khiaw after a dreadful 7 hour boat trip. Okay, from now on I won’t complain about the bus any more. Then I’m just wedged between my chair and the one in front of me. These hours on the boat I have had to fold myself like origami, sitting on a little wooden kids chair…. We watch the magnificent karst mountains for those 7 hours. It makes up for the uncomfortable seats a bit, but not everything.

Nong Khiaw is beautiful! You go here to enjoy the view and what a nice view it is :-) We just stand on the bridge and look at sunset, sunrise or the stars. What more can you wish for? Here there are a couple of caves too. They are special if you think that people used them to hide there during wars and that they have even had a bank in here for a while. We miscalculate our money so don’t have that much with us when we are here and there aren’t any ATM’s in this heavenly place. So after a couple of days we have to go back to Luang Prabang. This time we take a tuktuk, an uncomfortable 4 hour trip. But anything better than that boat!

Our last days in Laos we are in Luang Prabang again. We just hang around, drink fruit shakes and eat baguettes, visit the night market every evening (in search of the best souvenirs of course), visit Wat Xieng Thong and, most important, arrange my visa for Vietnam. Because of Chinees/Vietnamees New Year the consulate is closed for 12 days. Nobody in the West would even think about doing that. But I get my visa… the day before we fly to Hanoi.

We leave nice and warm (35 degrees Celsius) and peaceful Laos and arrive in cold (17 degrees Celsius), buzzing and crazy Hanoi. What a difference. The next day Merte has to go home :-( and I am alone here between hundreds of thousands of honking cars and motorbikes and a lot of people. Now I have to wait till my mom joins me here in two weeks.  

Then life changed my itinerary...

Link to see the pictures of Thailand! (click here)

The English version is below the Dutch (in purple).

En zo begint het tweede deel van mijn reis in Bangkok. Ik heb meteen een soort tweede cultuurshock. Iedereen loopt hier in hotpants, draagt topjes (stel je voor: blote schouders!!) en korte jurkjes en rokken. WOW. Bangkok is groot en overweldigend en ik blijf hier een week om een beetje te acclimatiseren! Ik heb hier 25 jaar geleden een half jaartje gewoond en ga op zoek naar ons oude huis. Helaas is er niets dat ik herken en waarschijnlijk is ons huis net met de grond gelijk gemaakt…

Met de ferry en de skytrain begin ik mijn weg rond de stad te vinden. Ik bezoek het Grand Palace, het Jim Thompson’s huis, het Dusit Palace, zie een tentoonstelling over de overstroming en nog een aantal Wat’s (Boeddhistische tempels). Vooral het Dusit Palace blijkt een leuke verrassing omdat het een tentoonstelling heeft van gouden en zilveren objecten zoals tronen en schepen die zijn gemaakt voor de koning en koningin, door plaatselijke goudsmeden.

Ik overnacht vlakbij Khao San Road en degenen die deze plek kennen, weten dat een week dan errug lang is! Het is hier de hele dag ‘zuipen’ en rondhangen. Niet mijn ding, dus ik pak mijn tas weer in en neem de bus naar Ayutthaya, een stad ten noorden van Bangkok.

Hier aangekomen, nog voordat ik haar naam weet heb ik Chineze reisgenote gevonden om de kamer mee te delen. Samen met Echo doe ik diezelfde middag nog een boottour rondom de stad. Zichtbaar is hoe hoog het water heeft gestaan door de waterlijnen die hun marking hebben achtergelaten. Een hoop dingen hebben behoorlijk onder water gestaan. De boottour brengt ons langs de highlights van Ayutthaya en ondertussen raken we met de anderen op de boot in gesprek. Met een groepje eten we ’s avonds een hapje snacks op de markt.

Bij een van de Wat’s die we die middag hadden bezocht was een ceremonie aan de gang voor een overleden dame en we mogen ’s avonds langskomen om het vervolg te bekijken. De dochter van de overleden vrouw wil ons graag haar cultuur laten zien en wij willen het graag meemaken. Wanneer krijg je zo’n kans? De volgende dag wordt de dame daadwerkelijk gecremeerd, dus na een dagje fietsen door de stad gaan we naar een Thaise crematie. Het is een aparte ervaring: de kist is open, er worden nog wat gebeden gepreveld en er wordt een cocosnoot boven haar opengekraakt waarbij het sap over haar heen wordt gesprenkeld. Dan wordt de kist opgetild door de familie en in de oven geschoven. Deurtje dicht en brander op standje hoog. Over een uur is deze mevrouw ‘klaar’. Niemand huilt, ze heeft de respectabele leeftijd van 90 of zo gehaald.

Samen met Echo, Rilana (uit Zwitserland) en Stéphanie (uit Frankrijk) neem ik de bus naar Sukhothai. Op de bus ontmoeten we Dominique (uit Nederland) en met z’n vijven ontdekken we Sukhothai, wederom per fiets. Sukhothai is voornamelijk een stad met ruïnes van Wat’s en Boeddhabeelden. Mooi en als je je verbeelding gebruikt zou het er lang geleden nog indrukwekkender uit hebben moeten zien.

Met Rilana en Echo reis ik verder naar Chiang Mai. Dit is voor mijn gevoel het Utrecht van Thailand. Het is een dorpse stad. Heerlijk. We slenteren een paar dagen hier rond, bekijken Wat’s, winkelen, nemen een massage en zoeken elke keer plekjes om lekker te eten. Ik heb ondertussen de bijnaam Cookie gekregen. Goh, hoe zou dat nou komen? ;-)

Hoogtepunt hier is toch wel dat Rilana en ik naar het Tiger Kingdom gaan, waar we met kleine tijgers knuffelen. Ik bedoel dus echt die beesten aanraken en zo. Wanneer krijg je de kans om zo’n wild dier van zo dichtbij te zien?? Heel bijzonder!

We vieren in Chiang Mai met z’n drietjes Kerst gekleed in een luchtig jurkje en slippers omdat het hier heerlijk warm is. ’s Avonds eten we raclette (door Rilana uit Zwitserland meegenomen!) met bier en zelf in elkaar geknutselde salade. Heerlijk!

Tweede kerstdag (wat verder door niemand gevierd wordt, behalve wij Nederlanders) gaan we naar Pai, nog verder noordelijk Thailand. Deze hippieplek is voornamelijk voor relaxt niets doen. We huren 2 dagen een brommer en touren samen met twee Israeli jongens rond in dit bergachtige gebied. Het is hier heerlijk, vooral omdat het zo rustig is ten opzichte van Chiang Mai. Echo vertrekt vanaf hier naar Laos en Dominique zien we hier weer, maar die gaat alweer eerder terug naar Chiang Mai. Rilana en ik volgen haar een dag of twee later.

In Chiang Mai beginnen we met aftellen richting oud en nieuw. En dan gebeurt iets waar ik tijdens mijn reis voor vreesde: op oudjaarsdag hoor ik dat mijn vader ’s ochtends is overleden. In een vreemde waas vier ik om 12 uur ’s nachts het nieuwe jaar en een paar uur later zit ik in het vliegtuig terug naar Nederland. Hoe bizar kan het leven lopen.

Terug in Nederland regel ik samen met mijn zus, broers en de vrouw van mijn vader de begrafenis. De dag nadat hij is begraven ben ik qua energie helemaal op. De jetlag komt nu pas binnen zetten. Hoe gemengd kunnen je gevoelens zijn: blij om familie en een paar vrienden weer te zien, terwijl ik helemaal niet in Nederland wil zijn! Heel tegenstrijdig.

Van tevoren heb ik met papa besproken dat ik niet terug naar huis zou komen als het slecht(er) met hem zou gaan en ik had ook voorgenomen om niet voor de begrafenis over te vliegen, mocht het zover zijn. Maar tijdens mijn reis zijn in twee weken tijd (rond september/oktober) een nichtje en een neef van mij overleden. Ik was toen alleen aan het reizen en merkte dat afscheidnemen op afstand heel anders is. Letterlijk afstandelijker. Het reisleven gaat gewoon door, ook al geef je er aandacht aan. Gelukkig kun je iedere dag, ieder moment je keuze veranderen en zo besloot ik toen dat ik wel naar huis zou gaan, wat ik dus uiteindelijk heb gedaan. Wat is het fijn om even lieve bekenden om je heen te hebben. Dank jullie wel voor de lieve woorden en warme knuffels!  

Maar, thuis in Nederland vertelt mama dat ik waarschijnlijk op het verkeerde adres in Bangkok heb gezocht. Blijkt een andere Soi aan de Sukhumvit Road te zijn. Dus er is nog een kans dat ons huis er nog wel staat. Ik ga het bekijken als ik weer in Thailand ben.

In English

So, part two of my trip starts in Bangkok. I have a second culture shock here. Everybody walks around in hotpants, wears tanktops (can you imagine: bare shoulders!) and short dresses and skirts. WOW. Bangkok is big and overwhelming and I stay here for a week just to acclimatize! I’ve lived here for six months, 25 years ago and I try to find our old house. Unfortunately I don’t recognize anything and our house is probably taken down.

I start to find my way around town with the ferry and skytrain. I visit the Grand Palace, Jim Thompsons house, the Dusit Palace, see an exhibition about the flooding and a couple of Wat’s (Buddhist temples). Especially the Dusit Palace is a great surprise because it has an exhibition of gold and silver objects like thrones and ships which were made for the king and queen by local goldsmiths. (I’m a goldsmith too).

My guesthouse is near Khao San Road and those who know this place will agree that staying there for a week is way too long! This place is all (and only) about drinking (a lot) and hanging around. Not really my way of life, so I pack my bag and take the bus to Ayutthaya, a city north of Bangkok.

I arrive here and before I even know her name I found myself a Chinese roommate. Together with Echo I agree on doing a boat tour around town, that same day. You can see how high the water level has been, as it has left a waterline mark everywhere. A lot of things have been really flooded… The boat tour shows us the highlights of Ayutthaya and in the meantime we talk to the other passengers on board. With a group of them we eat a snack for dinner at the market.

While visiting one of the Wats that afternoon we come across a ceremony for a deceased lady. It happens that we are invited to come see the rest of the ceremony that evening. The daughter of the woman wants to show us her Thai culture and we would like to see it. How often do you get that opportunity? The next day the deceased lady will be cremated, so after a day of bicycling around the city we attend a Thai cremation. It’s an experience: the coffin is open, some people say some prayers and someone cracks open a coconut above her and pours the juice over her. Then the family lifts the coffin and shoves her into the oven. Doors closed and fire up. In about an hour this lady will be ‘done’. Nobody cried, she reached a respectable 90-something age.

Together with Echo, Rilana (from Switserland) and Stéphanie (from France) I take the bus to Sukhothai. On the bus we meet Dominique (a Dutchee too) and with the five of us we discover Sukhothai, again by bicycle. Sukhothai is a city that is scattered with ruins of Wats and Buddha sculptures. It is beautiful and if you use your imagination it must have looked even more impressive back in the day.

I travel onward to Chiang Mai with Rilana and Echo. This city feels like Utrecht, my hometown back in the Netherlands. It’s a town like city and I love it. We scatter around, look at Wats, shop, have a massage and look for great places to have some good food. In the meantime the girls started calling me Cookie. Gosh, I wonder why ;-)

One of the highlights here is when Rilana and I go to the Tiger Kingdom, where we get to hug little tigers. I mean really touch these animals. Can you imagine? It was more special than I thought it would be on beforehand.

Because it’s such nice warm weather we celebrate Christmas wearing a summer dress and flip flops. We eat raclette cheese, which Rilana brought from Switzerland, with beer and a self made salad. It was great and very tasty all together!

The day after Christmas we go to Pai, more north in Thailand. This hippy place is known for just relaxing and doing nothing. We rent a motorbike for 2 days and tour around the neighborhood with 2 Israeli guys we’d met. This place is great, especially because it so nice and quiet compared to Chiang Mai. Echo takes off to Laos from here and we meet up with Dominique here again, but she goes to Chiang Mai. Rilana and I follow here a day or two later.

In Chiang Mai we start the countdown to New Years Eve. And then something happens I have been afraid of during my trip: on the last day of 2011 my dad passed away. In a strange vibe I celebrate the new year at midnight and a couple of hours later I’m on a plane back to the Netherland. How weird life can be.

Back ‘home’ I help arrange the funeral together with my sister, brothers and the wife of my father. The day after he is buried I collapse totally, energy wise. Now I finally have time to feel my jetlag. And all these mixed feelings: being happy to see my family and a couple of friends, while I actually don’t want to be in the Netherlands. It feels contradictory.

Before I began my travel my dad and I had decided that I wouldn’t come back if his health would get bad/worse and I didn’t want to go back for the funeral either, if it would come that far. But during my trip (around September/October) two cousins died within two weeks. I was alone at the time and realized that saying goodbye and grieving is different when you are away. The life of a traveler goes. Luckily you can change your mind every day, at any moment and then I decided I would go home, which I did. It was so nice to have all these sweet friends around. Thanks for the nice words and warm hugs.

Back at home I discover that I probably went to the wrong address in Bangkok. Apparently it would be on a different Soi at the Sukhumvit Road. So now I have another chance to find out if our house is still there. I’ll see, when I’m back in Thailand.