Link to photo album
Na het geweldige Tibet is terugkomen in Kathmandu wel weer even wennen. Wat een drukte en wat een mensen. Na twee dagen ben ik er dan ook wel klaar mee en neem ik de bus naar Pokhara. Dit ligt 200 kilometer ten westen van Kathmandu en daar doe je ongeveer één hele dag in de bus over. Deze busritten blijven een soort van uitdaging. Niet alleen omdat de wegen hier echt wel anders zijn en mensen hier ook wat anders rijden (understatement van het jaar;-). Ook mijn lijf vindt dit soort ritten niet zo fijn. Ik ben duidelijk te lang hier voor. Dit keer zit ik helemaal achterin en dan is het net een achtbaan. Soms word ik zo hard gelanceerd door een kuil in de weg, dat ik met mijn hoofd tegen het plafond aan smak.
In Pokhara doe ik de eerste tijd vooral niets. Het is hier super relaxet, dus ik geniet van het meer en de omgeving. Op sommige dagen laat de Himalaya’s zich zien. Toch wel indrukwekkend. Hier kom ik oude bekenden tegen en ontmoet ook nieuwe mensen. Ik huur een paar keer een fiets om zo iets meer van de omgeving te zien. Door diverse mensen, die vol enthousiasme terugkomen van een trekking boek ik ook een hike van 7 dagen.
Samen met een vrouwelijke gids en tevens draagster van mijn grote rugzak ga ik op weg. De route die we afleggen is de volgende:
Na het geweldige Tibet is terugkomen in Kathmandu wel weer even wennen. Wat een drukte en wat een mensen. Na twee dagen ben ik er dan ook wel klaar mee en neem ik de bus naar Pokhara. Dit ligt 200 kilometer ten westen van Kathmandu en daar doe je ongeveer één hele dag in de bus over. Deze busritten blijven een soort van uitdaging. Niet alleen omdat de wegen hier echt wel anders zijn en mensen hier ook wat anders rijden (understatement van het jaar;-). Ook mijn lijf vindt dit soort ritten niet zo fijn. Ik ben duidelijk te lang hier voor. Dit keer zit ik helemaal achterin en dan is het net een achtbaan. Soms word ik zo hard gelanceerd door een kuil in de weg, dat ik met mijn hoofd tegen het plafond aan smak.
- Dag 1: Nyapul (1070m) naar Ulleri (2020m)
- Dag 2: Ulleri (2020m) naar Ghorepani (2860m)
- Dag 3: Ghorepani (2860m) via Poon Hill (3210m) naar Chuile (2309m)
- Dag 4: Chuile (2309m) naar Chhomrong (2170m)
- Dag 5: Chhomrong (2170m) naar Jhinudanda (1780m) en de Hot Springs
- Dag 6: Jhinudanda (1780m) naar Pothana (1950m)
- Dag 7: Pothana (1950m) naar Phedi (1130m)
Tussendoor per dag zijn we ook nog vaak gestegen en gedaald. Laten we het zo zeggen: ik heb genoeg trappen gezien!!! En deze zijn niet zo gelijkmatig als je zou hopen.
De trek is voor mij fysiek toch wel een uitdaging. Ik kom erachter dat ik de afgelopen twee maanden gewoon geen ruk heb gedaan aan mijn conditie en dat wordt me nu maar al te pijnlijk duidelijk. De derde dag staan we om 4:30u (ja, ’s ochtends!) op om Poon Hill te beklimmen, zodat we de zonsopgang kunnen bekijken. Zoals de foto’s jullie zullen vertellen: ik heb alleen het bord gezien van hoe het uitzicht zou moeten zijn. Toch, toen ik daar bovenop die berg stond, besefte ik ineens dat ik in ongeveer 48 uur tijd, ruim 2000 meter was gestegen. Geen wonder dat mijn kuiten in opstand waren ;-) Maar wel een prestatie, al vind ik het zelf!
Ook bij Chhomrong (dag 5), waar je normaal gesproken een prachtig zicht op de diverse Annapurna’s en Macchrepuchre (Fishtail) hebt, zag ik wolken. Twee keer een glimp (letterlijk) van de machtige Himalaya’s gezien, waardoor ik mijn gids geloofde dat ze er toch echt wél zijn.
De laatste ochtend, bij Pothana klaarde de lucht ineens op en hebben we ze gezien. Okee, dat is toch echt wel indrukwekkend! Gemiddeld zijn ze zo’n 7000 á 8000 meter…. Het maakt me klein en nederig. Ik heb besloten nog een keertje terug te gaan naar Nepal (over een paar jaar) en dan loop ik naar Annapurna Base Camp (A.B.C.) of Everest Base Camp (E.B.C.). Maar dan ga ik wel eerst weer sporten en zo.
Ik ben blij dat ik een vrouwelijke gids bij me heb! Het is niet alleen gezellig, maar ook minder ‘inconvenient’ als ze twee keer bij mij op de kamer slaapt. Ze werkt bij de organisatie die “3 Sisters Adventure” heet (moet je even Googlen). Deze organisatie richt zich op vrouwen door hen training aan te bieden, zodat ze kunnen gaan werken als draagster (porter) en later als gids. Het is een van de weinige organisaties die hen deze mogelijkheid tot werk en vooral gelijkheid ten opzichte van mannen geeft.
Het lopen heeft me goed gedaan. Even 7 dagen lang geen internet of mobiel om me heen. De lodges zijn erg basic, waarbij warm water een luxe is die er vaak niet is. Het uitzicht was de hele weg nihil dankzij de mist en wolken. Even echt met mezelf zijn dus en mijn gedachten eens op een rijtje brengen. Ik ben alweer 2,5 maand aan het reizen. De tijd gaat snel….
Terug in Pokhara ben ik nu een beetje aan het chillen. Gisteren een motortje gehuurd en lekker door de omgeving gecrosst. Ik mis het motorrijden toch wel echt! Vanochtend een massage gehad bij een instituut die blinden opleidt tot masseur (‘Seeing Hands’). Hen wordt de mogelijkheid geboden een vak te leren en toch geld te verdienen, ondanks hun handicap. Het hebben van een handicap in dit soort landen betekent vaak dat men helemaal geen baan heeft. Ik moet wel zeggen dat hij alle pijnlijke plekken heeft gevonden! Mijn rug is wel 20 keer gekraakt, maar het voelt goed. Morgen reis ik terug naar Kathmandu en zondag vlieg ik terug naar Varanasi (India). Mijn Nepal avontuur zit er bijna op….
In English
After the amazing trip to Tibet, arriving in Kathmandu is really a lot to handle. A lot of business and a lot of people. I’m done with the fuzz, so after two days I take the bus to Pokhara. This place is about 200 kilometers west of Kathmandu, which takes a full day in the bus to get there. These bus rides are sort of a challenge. Not only because the roads are different and the people drive differently (understatement of the year ;-). My body also doesn’t like this way of travelling. I am really too tall for this. This time I’ve got a seat all the way in the back off the bus, which makes the ride feel more like a rollercoaster. Sometimes a ditch in the road makes me get launched off my seat so that I hit the ceiling of the bus.
The first couple of days I do a whole lot of nothing in Pokhara. It’s so relaxed here, enjoying the lake and the surroundings. Some days the Himalayas show themselves. It’s impressive. Here I meet up with friends I’d met before on my trip and make new friends. I rent a bicycle a couple of times to see a bit more of Pokhara area. Several people come back from a trek with so much enthusiasm that I also book a trek of 7 days.
Together with a female guide-cum-porter (she carries my big bag) we hit the ‘road’. This was our itinerary:
- Day 1: Nyapul (1070m) to Ulleri (2020m)
- Day 2: Ulleri (2020m) to Ghorepani (2860m)
- Day 3: Ghorepani (2860m) via Poon Hill (3210m) to Chuile (2309m)
- Day 4: Chuile (2309m) to Chhomrong (2170m)
- Day 5: Chhomrong (2170m) to Jhinudanda (1780m) and the Hot Springs
- Day 6: Jhinudanda (1780m) to Pothana (1950m)
- Day 7: Pothana (1950m) to Phedi (1130m)
In between we also ascended and descended. Let’s say: I’ve seen enough stairs!!! And it's a bumpy road...
The trek is physically a challenge for me. I notice that for the past two months I’ve done nothing of any kind off exercise and that is made painfully clear to me. The third day we get up at 4:30 am (yes, in the morning!) to climb up Poon Hill, to see the sunrise. As the photos will show you: I’ve only seen the billboard with what the view should look like. Still, standing on top of that mountain made me realize that I’ve climbed 2000 meters in just over 48 hours. No wonder my calves are aching ;-) But I’m proud of it, if I may say so!
At Chhomrong (day 5), where normally you have a great view of the several Annapurnas and Macchrepuchre (Fishtail), I also get the view of only clouds. Just twice I see a glimps of the mighty Himalayas, so that I do believe my guide when she tells me they are really there.
The last morning, in Pothana the air finally clears and I get to see them. Okay, I’ll admit: they’re kinda awesome! With an average of 7000 to 8000 meters…. It makes me feel humble and small. I’ve decided to come back to Nepal sometime (in a couple of years) and walk to Annapurna Base Camp (A.B.C.) or Everest Base Camp (E.B.C.). But when I do, before I go, I’ll make sure I’ve worked out and have some stamina.
I’m happy I hired a female guide! It’s not only good company, but also less inconvenient when she shares the room with me twice. She works for the “3 Sisters Adventure” (just Google that). This organization trains women in becoming first a porter and then guide. It is one of the few organizations that gives women a chance to get work and especially evenly paid as their male colleagues.
Walking has done me well. 7 days of no internet or mobile phone. The lodges are basic, where warm water is a luxury that doesn’t exist. The views are almost none the whole way, thanks to the fog and clouds. So I’m really with just me and my thoughts. I’ve been travelling for almost 2,5 months now. Time travels fast…
Back in Pokhara it’s mostly chilling for me right now. Yesterday I rented a motorbike and cruised through the area. I really miss riding my motorbike! This morning I had a massage at an institute for blind people (called ‘Seeing Hands’). They educate these people in becoming and earning a living as a masseur, even though they are blind. In these countries, having a handicap often means having no work at all. I must say he pushed all the painful spots. My back has been cracked by him over 20 times, but it feels good. Tomorrow I will travel back to Kathmandu and Sunday I fly back to Varanasi (India). My Nepal adventure is coming to an end…
No comments:
Post a Comment